Na het bedroevend jong overlijden van mijn kostwinnende partner, met de zorg voor een kind onder 18, is mij gebleken dat de nabestaandenuitkering tot het kind 18 schrijnend kort door de bocht is. Tot dan kun je weinig, vanaf dan moet je opeens alles. Mensen zijn geen machines, een kind met 18 niet in 1 klap zelfstandig.
Mensen met gezond verstand en hart op juiste plaats
Het ouderschap komt niemand aangewaaid. Dit staat of valt bij mogelijke interactie met het kind.
Als noodlottig gemankeerd nabestaande is dit voor zowel kind als ouder minstens dubbel zo lastig in te vullen,
versterkt ook nog door onze geïndividualiseerde, en daardoor wat empathielozer, samenleving met ongebreideld tweeverdienerschap.
Ondersteuning vanuit de overheid is/blijft dan ook wenselijk, juist ook tijdens dit delicate proces tot zelfstandigheid.
Nota bene: voorheen was het zelfs zo geregeld, dat wie voor 1950 was geboren, een nabestaandenuitkering kon ontvangen tot aan de pensioengerechtigde leeftijd...
Verruiming van de Algemene Nabestaandenwet tot het (jongste) kind 21 is.
In al mijn gemankeerdheid begreep ik onlangs ook nog eens, in geval van scheiding wettelijke alimentatie tot kind(eren) 21. In geval van nabestaanden maakt overheid zich hier dus wel met jantje van leiden af.
Hoe krom ook wil je het hebben, bij scheiding zijn er tenminste nog 2 volwassenen die de kar kunnen trekken, waar kind(eren) op terug kan/kunnen vallen